قسمتی از متن :
تکنیک رسوب‌دهی الکتروفورتیک(EPD) با گستره‌ی وسیعی از کاربردهای جدید در فرایندهای تولید مواد سرامیکی پیشرفته و تولید پوشش‌ها، اخیرا در دو بخش صنعتی و دانشگاهی مورد توجه قرار گرفته است. علت این امر نه تنها به خاطر تطبیق پذیری این روش با مواد مختلف و قابلیت ترکیب کردن آن است، بلکه همچنین به خاطر وسایل ساده‌ی مورد نیاز برای رسوب‌دهی با این روش است. رسوب‌دهی الکترفورتیک در سال 1808 شناخته شد. در این سال یک محقق روسی به نام Ruess مشاهده کرد که میدان الکتریکی بر روی حرکت ذرات خاک رس موجود در آب، اثر می‌گذارد. اما اولین استفاده‌ی عملی از این تکنیک از سال 1933 شروع شد. در این زمان رسوب دهی ذرات توریا بر روی کاتد پلاتینی با استفاده از این روش انجام شد. این کاتد پلاتینی پوشش داده شده با توریا
به عنوان یک ماده‌ی ساتع کننده برای کاربردهای لوله‌ی الکترونی مورد استفاده قرار
می‌گرفت (این روش در آمریکا پتنت شده است). اگرچه پدیده ی پایه‌ای اتفاق افتاده
در EPD به خوبی شناخته شده است و این مقوله هدف اصلی بسیاری از تحقیقات عملی و تئوری بوده است، درخصوص سرامیک‌ها اولین بار بوسیله‌ی Hamaker مورد بررسی
قرار گرفت؛ و تنها در دهه ی 1980 بود که این فرایند در سرامیک‌های پیشرفته مورد
توجه قرار گرفت. اتفاق نظر کلی در جوامع علمی در زمینه‌ی نیاز به توسعه ی یک ادراک
کمی و کامل در زمینه‌ی مکانیزم‌های اساسی EPD، وجود دارد که بوسیله ی این کار پارامترهای کاری برای استفاده‌ی گسترده‌تر EPD در فرایندهای مواد، بهینه سازی میشوند.