مقاله درباره ولايت فقيه در حكومت اسلام

فرمت فایل: Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)


بخشی از متن مقاله



مقدمه


              نخستين آتش كينه و عداوتى كه در
اسلام، بلافاصله پس‏از رحلت پيامبر اكرم(ص) زبانه كشيد، اختلاف در مسأله امامت و
ولايت سياسى و چالش انتصاب و انتخاب بود. قاطبه مسلمانان، بردو نكته اتّفاق نظر
داشتند و بريك نكته، اختلاف مى‏ورزيدند. در تعريف امامت و در وجوب تعيين امام،
همه، يك صدا بودند و امامت را چنين تعريف مى‏كردند:


«رياسة عامّة في أُمور
الدين و الدنيا».(1)


              تلقى همگانى، اين بود كه تمامى
امور و شؤون دينى و دنيوى مردم، مانند زمان رسول اكرم(ص) بايد تحت ولايت و تدبير
يك نفر باشد، امّا در اين نكته اختلاف داشتند كه: «آيا وجوب تعيين امام، وظيفه و
تكليف جامعه است يا كارى است كه از سوى شارع بايد انجام شود؟».


              اهل سنّت، به‏نظريه نخست و انتخابى
بودن امامت گرويدند و شيعيان، معتقد به‏نظريه نصب شدند و در نتيجه، دو مسير پرفراز
و نشيب تاريخى در مسأله مشروعيّت گشوده شد.


              پس‏از حادثه سقيفه، نظريه نخست
غالب شد و نظريه دوم، مغلوب ميدان گشت. و از آن روز، پيروان اهل‏بيت(ع) به‏عنوان
گروهى كه براى آن‏ها مشروعيّت نظام سياسى، مورد سؤال است، در جامعه اسلامى مطرح
شدند.


              اين گروه، در زمان خلافت خلفاى
راشدين، با توجه به‏شرايط جامعه و براى حفظ اساس اسلام و پاى‏بندى نهاد قدرت
به‏رعايت ظاهر شريعت، آرام بودند،پس‏از پايان حكومت علوى و عصر خلفاى راشدين با
توجه به‏انحرافات دستگاه خلافت، فعاليت‏هاى آنان چهره‏اى ديگر به‏خود گرفت. عترت
طاهره(ع) حجيت علمى و مشروعيّت سياسى دستگاه خلافت و روحانيت وابسته به‏آن را
نمى‏پذيرفتند و متقابلاً دستگاه خلافت هم، بيش‏ترين تهديد و بزرگ‏ترين رقيب خود را
از اين ناحيه مى‏ديد و لذا براى سركوبى اين حركت از هيچ اقدامى فروگذار نبود.


              نهاد حاكم، نه تنها از فعاليت
سياسى اهل‏بيت(ع) بيمناك بود، بلكه اجازه نمى‏داد بيت عصمت، حتى به‏عنوان يك مرجع
علمى، مورد توجه عامّه مردم قرار گيرند.


           
*** متن کامل را می توانید بعد از پرداخت آنلاین ، آنی دانلود نمائید، چون فقط تکه هایی از متن به صورت نمونه در این صفحه درج شده است ***