در هنگام حفر به کمک روش های تونل سازی مکانیزه و بعد از نصب سیستم های نگهداری، بین سطح خارجی تگهداری نصب شده و محیط حفاری شده یک فضای خالی به وجود می اید که می بایست جهت جلوگیری از ریزش خاک وسنگ به درون این فضا و ایجاد نشست سطحی در اثر این ریزش به وسیله ماده مناسبی پر شود. پر کردن این فضای خالی حلقوی به عنوان عملیات backfilling یاد می شود که معمولاً با استفاده از دوغاب های تهیه شده از سیمان، ماسه، آب و .... انجام می شود لذا می بایست دوغاب تزریق هم دارای قابلیت پمپاژ خوبی باشد و نیزعلاوه بر خاصیت پر کنندگی دارای مقاومت لازم نیز بوده و حتی در شرایط نمناک قدرت آب بند کنندگی لازم را جهت جلوگیری از نفوذ آب به درون تونل و یا سینه کار داشته باشد.
در این مقاله با بررسی یک مطالعه موردی(تونل های قطار شهری شیراز) به تشریح مسئله
پرداخته شد. با توجه به اینکه تونل های قطار شهری شیراز در آینده ای نزدیک در محیط خشک حفر می شود و نیازی به خاصیت آب بند کنندگی دوغاب نمی باشد سعی شده است تا با توجه به ازمایشات به عمل امده طرح اختلاط مناسبی برای این محیط ارائه شود لذا با توجه به ازمایشات به عمل امده دو طرح اختلاط مجزا ارائه شد .
در این مقاله با بررسی یک مطالعه موردی(تونل های قطار شهری شیراز) به تشریح مسئله
پرداخته شد. با توجه به اینکه تونل های قطار شهری شیراز در آینده ای نزدیک در محیط خشک حفر می شود و نیازی به خاصیت آب بند کنندگی دوغاب نمی باشد سعی شده است تا با توجه به ازمایشات به عمل امده طرح اختلاط مناسبی برای این محیط ارائه شود لذا با توجه به ازمایشات به عمل امده دو طرح اختلاط مجزا ارائه شد .